Kameranın Ardındaki "108" Ailesi

Selamlar! Ben Şeyma Gülçin Küccük.

Tanımayanlar için kısaca kendimi tanıtayım: Ben 108 ekibinin kameramanıyım. Bilginin ve ışığın sizlere ulaşabilmesi için çekimleri ve video editlerini yapıyorum. Aynı zamanda yazılımcıyım.

Yazılımla ilgilenen biri olarak 108 ekibinde kameraman olarak yer bulmam, hayatın bana yaptığı güzel bir sürpriz oldu diyebilirim. 108 öyle güçlü bir oluşum ki, sanki kendi bilinciyle ekibini kendisi seçiyor. İnancınıza göre buna “mucize” diyebilirsiniz, “evren beni buraya getirdi” diyebilirsiniz, ya da sadece “108 beni davet etti”de… Hangisini seçerseniz seçin, eğer bu alana katkı sunacak bir ışığınız varsa, bir gün siz de kendinizi bu ailenin içinde bulabilirsiniz. Çünkü 108, benim için gerçekten kendi bilincine sahip bir oluşum. Yollarımız bir olduğu bir gün, sizde ne demek istediğimi daha net anlayacaksınız..

Bu blogda sizlerle 108 ailesinin iç dünyasından paylaşımlar yapmayı planlıyorum. 108 ekibinin işin mutfağında nasıl çalıştıkları, bilgilerin nasıl hazırlandığını, kameranın arkasında neler yaşandığını ve biraz da 108 ailesinin tatlı “dedikodularını” paylaşacağım. (Sanırım yazmayı sevdiğim en güzel kısım burası olacak:)) ) Kısacası bu alan 108’in kalbinden benim aracılığım ile, sizlere içtenlikle açılmış bir pencere olacak. 

Ve hemen ilk konumla başlamak isterim: Kameraların arkasında 108 ailesi nasıl?

Öncelikle, 108 ekibinin çekim günlerine 7/24 adanmış bir pratikle ve tam odak haliyle hazırlandıklarını söylemeliyim. Her biri, kendi alanında derin bir özveriyle çalışan çalışkan insanlar. 

Kameraman olmayı ilk kez 108’le deneyimleyen biri olarak, böyle profesyonel bir ekiple çalışmanın ne kadar rahatlatıcı olduğunu özellikle belirtmek isterim. En güzel kısmıysa “hata yapar mıyım?” gerginliğini yaşamamak. Çünkü burada hata ya da mükemmel olma baskısı yok. Her hâlin kabul gördüğü, yaratıcılığın özgürce akabildiği bir alan var. Şimdi neden yazılımcıyken böyle bir girişime heyecanla girdiğimi sanırım biraz anlamışsınızdır. 

Elbette her şeyin yüzde yüz kusursuz gittiği günlerimiz olmuyor, ama bu da 108’in ruhuna çok uygun: Çünkü burada, her şey olduğu gibi kabul ediliyor. Ve tam da bu yüzden her şey, olması gerektiği gibi ilerliyor. Mesela zaman zaman tartışmalar da oluyor.Ama “tartışma” deyince sakın seslerin yükseldiği, kırıcı kelimelerin söylendiği anları hayal etmeyin.. Bizdeki tartışmalar, dışarıdan izleyen biri için fark edilmesi bile güç olan; uzun süren ama sevgi dolu fikir alışverişleri aslında. Ve bu da bu ekibe hayran olma sebeplerimden bir tanesi sanırım. 

Ve hazır tartışmalardan bahsederken şimdi gelelim ilk dedikodumuza! 108’e hoş geldin videomuzu hâlâ izlemeyenler varsa, önce mutlaka o videoyu izlemenizi öneriyorum. Hakkımızda kısmına girerseniz orada bulabilirsiniz. Ben sizin için aşağıya bağlantı linkini de bırakıyorum.

Click Me

O gün… heyecan doruktaydı.Evlerine gittiğimde herkes hazırlık telaşındaydı ve havada tatlı bir gerginlik vardı. Yıllardır bir şekilde kamera önünde olan insanlar olsalar da, kendi kurdukları platformun ilk videosunu çekmek, bambaşka bir his yaratmıştı.Çekim alanını hazırlamak, saç, makyaj, kıyafet derken hepimiz tek bir niyette buluşmuştuk:Her şeyin en güzel şekilde olması.

Ve öyle de oldu, çünkü her şey tam da olması gerektiği gibiydi. 

Tabii bu sırada, 3 kadınla birlikte yaşamaya çalışan Özgür için de zor anları barındıran bir andı. Üç kadının gerginliğini takip etmek ve tek tek onlara destek olmaya çalışmak, sanırım erkek gözüyle kolay olmasa gerek.

Bu sırada Seda, daha düzenli ve sıkı bir plan yapmamız gerektiğini savunuyordu; Özgür ise Vishuddha’dan aktarım yapmak istediği için ortamda daha rahat ve akışkan bir enerjiye hâkimdi. Aralarındaki farklı çakradan yayın yapan halleri çok net bir şekilde hissediliyordu.

Tabii bu sırada kameraman olan ben, sinsi bir şekilde onları takip ediyordum.Kübra ise kendi hazırlığına dalmıştı; notlarını tekrar gözden geçiriyor, eksik bir şey var mı diye kontrol ediyordu, bir yandan da saçını Dyson ile çekime mükemmel hâle getirmeye çalışıyordu. Tüm bunları yaparken en büyük korkusu olan kamera önünde olma haline karşı da mücadele ediyordu. Eee ateş kadını olmak böyle bir şey işte: Yapması gerekenlere tam odaklanmak, aynı anda her yere yetişmek ve tüm enerjisini sahaya koymak.

Özgür ve Seda’ya dönersek… Kendimi adeta ateş hattında kalmış gibi hissediyordum. Çünkü kelimelerin gücünü çok iyi kullanan iki insanın tartışmasını izlemek, benim için adeta bir hobiye dönüşmüştü. Ama amaçlarının egoyu tatmin etmek ya da kalp kırmak olmadığını görmek; sadece birbirlerine hakikatlerini paylaşmaya çalıştıklarını fark etmek çok ilham vericiydi. Ve çok geliştirici!

Onlar kendi aralarında hararetle hakikatlerini açıklamaya çalışırken, içimden geçen şuydu: “Böyle sevgi dilinden tartışmak gerçekten mümkünmüş. Egoyu bir kenara bırakıp, karşıdakinin de halini gözeterek tartışmak mümkünmüş.”

Bu düşüncelere dalınca, onları biraz yalnız bırakmaya karar verdim. Tam kapıdan çıkmaya hazırlanırken, Sedanın “Sana nasıl destek olabilirim?” cümlesiyle başlayan sözlerine, Özgürün su istemesi eşlik etti ve o anda anladım ki; tartışmaları çoktan bitmiş, birbirlerini kabul hâline geçmişlerdi. Kapıdan çıkmadan bile bunu fark etmek mümkün olmuştu.

Bütün bu olan biteni koşup Kübra’ya yetiştirmeye giderken fark ettim ki, bu ekip, yani 108’i oluşturan ve ona hizmet eden insanlar, gerçekten çok doğru bir ekipti. Aktardıkları bilgileri ve değerleri, kendi hayatlarında da uyguluyor olmaları beni derinden etkiledi. Ben çok doğru bir ekibin içinde büyüyordum. Rehberlerim sağlamdı. Ama tabii, onlar ne kadar doğru olsa da ben blog sayfamda onların dedikodularını ve evdeki yaşam hallerini anlatmaya devam edeceğim.

Bugünlük benden bu kadar; bir sonraki 108 ailesinin dedikodu gününde buluşmak üzere!

Dünyadaki en değerli şeyle,

SEVGİYLE…